VERGUNNINGEN 

Bedrijven die onder de EU ETS vallen, moeten een emissievergunning aanvragen bij de Nederlandse Emissieautoriteit. Dit is een vergunning waarmee een bedrijf toestemming krijgt om CO2 uit te stoten. De belangrijkste voorwaarde om een vergunning te krijgen, is dat er een monitoringsplan opgesteld moet worden. In dit monitoringsplan wordt onderbouwd hoe bedrijven hun uitstoot goed en conform de regels gaan bepalen. Bedrijven monitoren hun emissies gedurende het jaar in lijn met dit monitoringsplan. Nadat bedrijven een vergunning hebben gekregen, kunnen zij een aanvraag indienen om voor gratis emissierechten in aanmerking te komen. Wanneer deze aanvraag wordt goedgekeurd, moeten zij een rekening aanvragen in het register. De Nederlandse Emissieautoriteit stort op deze rekening vervolgens de gratis emissierechten.

Bedrijven die onder de EU ETS vallen hebben dus een emissievergunning nodig. Het kan echter zo zijn dat andere bedrijven die te maken krijgen met emissierechten ook een vergunning nodig hebben als bedoeld in de Wet op het financieel toezicht. Dit is een ander soort vergunning. Op 3 januari 2018 is de Markets in Financial Instruments Directive (MiFID II) in werking getreden. Dit is een richtlijn van de Europese Unie die beoogt de Europese markten efficiënter en transparanter te maken en beleggers te beschermen. Door de inwerkingtreding van deze richtlijn is de Wet op het financieel toezicht in Nederland gewijzigd. Op grond van deze wet vallen emissierechten vanaf nu ook onder de definitie ‘financiële instrumenten’. Hierdoor is de vergunningplicht uit de wet uitgebreid. Handelaren voor eigen rekening waren voorheen uitgezonderd van de vergunningplicht, maar onder de nieuwe wet niet meer. Dit brengt met zich mee dat partijen die voor eigen rekening handelen in emissierechten in beginsel vergunningplichtig zijn. Deze vergunningplicht geldt ook voor partijen die emissierechten aanbieden of bemiddelen in emissiehandel.

Er zijn echter uitzonderingen op deze vergunningplicht. Er kan een onderscheid gemaakt worden tussen bedrijven die op grond van de regelgeving verplicht zijn binnen de voorgeschreven termijnen emissierechten in te leveren (de zogeheten compliance buyers) en bedrijven die handelen in de hoedanigheid van financiële tussenpersoon, die zelf geen nalevingsverplichting hebben. Partijen die in emissierechten handelen als compliance buyer zijn uitgezonderd van de vergunningplicht. Deze groep compliance buyers bestaat uit elektriciteitsbedrijven en industriële ondernemingen. Bedrijven die in emissierechten handelen als financieel tussenpersoon zijn niet vergunningplichtig wanneer de handel in emissierechten niet hun hoofdbedrijf is. Er moet dan dus sprake zijn handel in emissierechten als nevenactiviteit van het bedrijf. Hierbij mag de hoofdactiviteit van het bedrijf ook niet bestaan uit het verlenen van beleggingsdiensten of het verrichten van beleggingsactiviteiten. De vraag of een activiteit als nevenactiviteit kan worden aangemerkt, wordt beantwoord aan de hand van twee toetsen: de totale marktdrempel en de hoofdbedrijfsdrempel. Allereerst moet een handelaar bepalen of het deel van het bedrijf dat zich bezighoudt met emissiehandel een grote deelnemer is in verhouding tot de financiële markt in emissiehandel. Als dat het geval is, is er een vergunning als beleggingsonderneming nodig. Ten tweede moet de handelaar bepalen of het deel van het bedrijf dat zich bezighoudt met emissiehandel in verhouding tot de hoofdactiviteiten van het bedrijf in zo’n grote mate voor eigen rekening handelt dat deze activiteiten niet als een nevenactiviteit aangemerkt kunnen worden. In dat geval is er ook een vergunning als beleggingsonderneming vereist.